Od Noyi - "Pada śnieg" cz.1

Stałem z młodszym bratem w kolejce do kasy, głośno myśląc, czego zapomniałem kupić.
- Sok pomarańczowy jest... musi być.
-  Onii-chan, ostatnio masz zachcianki jak kobieta w ciąży - skomentował Sho.
- To nie tyle zachcianki, co referencyjna wartość wskazanego dziennego spożycia.
- Brzmi podobnie.
Westchnąłem.
- Pójdziemy potem obejrzeć choinkę w parku?
- Jeśli starczy czasu - odparłem rozglądając się - Mamy dużo do zrobienia.
- Kiedy kupimy choinkę?
- Pewnie dziś.
- A ozdoby?
- Też dzisiaj - zaśmiałem się.
Po kilku minutach wyszliśmy ze sklepu, obładowani pełnymi siatkami. Tzn. ja.
- Dlaczego nie ma śniegu?
- Jeszcze... nie spadł - podrzuciłem pudło z zakupami, czując jak foliówki wrzynają się boleśnie w moje przedramiona.
- A będzie?
- Sho, zadajesz za dużo pytań - odparłem, próbując wystawić głowę ponad kartonem.

****

Późnym wieczorem, tak jak obiecałem, wyszliśmy z Sho do parku. Choinka była niesamowicie przystrojona, tylko stać i patrzeć. Usiadłem na ławce patrząc jak mój młodszy brat zachwyca się drzewkiem.
Tyle się wydarzyło od początku roku szkolnego... Mecze, kontuzje, sprzeczki, odejścia...
To mój ostatni rok w gimnazjum. Potem odejdę. Zostawię drużynę...
Czy jestem na tyle dobry, żeby się zastanawiać co dalej będzie z nimi? Poradzą sobie...?
O czym ja myślę?! To tak nie działa. Oczywiście, że sobie poradzą. Staną się najlepszą drużyną w kraju, a potem na świecie. Nie odczują odejścia bramkarza.
Energicznego, tajemniczego i niepokornego.
Może i lepiej. Niech tak zostanie.

****

Następnego dnia, również popołudniu, poszedłem do domku klubowego. 

Nie było w nim nikogo. 

Posprzątałem i rozwiesiłem kilka dekoracji.

Miałem odejść, kiedy zobaczyłem swoje złotookie odbicie w lustrze.

- Rozsądnie - usłyszałem po czy zatrzasnąłem drzwi od szafki.

****

Pojutrze Wigilia. 

Rodzina z całego świata zebrała się dziś, żeby złożyć nam życzenia.

I nie tylko.

- Jak tam zdrowie, Yuu?

- Nie narzekam, dziękuję - odparłem wymijająco.

- Co słychać w drużynie?

- Święta. Nikt nie ma czasu.

- A kiedy przedstawisz nam swoją drugą połówkę?

Tylko nie to... 

- W swoim czasie - starałem się nie brzmieć jak zirytowany buldog...

****

-To moje życie! I to ja będę o nim decydował! - wyszedłem na zewnątrz, trzaskając drzwiami.

Właśnie wtedy spadł śnieg. 

Siedząc w domku klubowym, patrzyłem jak świat za oknem pokrywa coraz większa warstwa białego puchu. 

Spojrzałem na zegarek. 22:30. Już pewnie pojechali. Uwielbiam swoich rodziców, ale nienaiwdzę, kiedy mają służbowe wyjazdy. 

Z wyrzutami sumienia wracałem do domu, brnąc przez coraz większe zaspy. Kolejne święta spędzimy bez rodziców.

W progu rodzeństwo przywitało mnie z otwartymi ramionami. 

Następnego dnia zajęliśmy się przygotowaniem do Wigilii. 

Znaleźliśmy ozdoby na strychu i ubraliśmy choinkę, słuchając świątecznych piosenek. 

Kiedy włożyliśmy ciasta do piekarnika, zadzwonił mój telefon.

- Noya, co powiesz na drużynową Wigilię? Dzisiaj, wieczorem??

- Jestem za! - uśmiechnąłem się.

Obgadaliśmy sprawy organizacyjne. 

Po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułem atmosferę świąt.

C.D.N 

<3