Od Noyi-CD Od Nadiyi

Ciągle stałem odwrócony tyłem do siatkarzy. Nadiya odchodziła od miejsca kłótni. Nie mogłem powstrzymać wściekłości, kiedy blondyn podbiegł do niej i szarpnął ją za ramię. 

- Przestań, Tsukki! - warknął jeden z siatkarzy

- Ja chciałbym się z nią bliżej poznać... - mruknął i zmierzył ją ohydnym spojrzeniem.

-...Jeśli...w tej chwili...jej nie puścisz...pożałujesz... - nie mogłem opanować głosu - Natychmiast!!!

Odwróciłem się w stronę blondyna. 

- Najpierw tchórzysz, a teraz pokazujesz swoją odwagę? - blondyn puścił Nadiyę i spojrzał na mnie.

Gdy myślałem, że stracę panowanie nad sobą, usłyszałem głos, który rozpoznam wszędzie:

- Uspokójcie się obaj! Tsukki, wynoś się! Idziemy!

Chłopak posłusznie odszedł za grupą siatkarzy.

- Jeszcze się policzymy - syknął do mnie - i lepiej niech ta dziewczyna się pilnuje!

Zacisnąłem zęby do tego stopnia, że poczułem przeszywający ból w dolnej szczęce. 

- Dziękuję - powiedziałem w kierunku dziewczyny - Dziękuję i przepraszam. Do zobaczenia...

Odeszłem. Włożyłem ręce do kieszeni bluzy i wbiłem wzrok w ziemię. Nie martwię się o siebie. Wiem, na co stać drużynę siatkarską, mogę się spodziewać... ale boję się o Nadiyę... 

Nagle zdałem sobie sprawę o czym myślę. Otrząsnąłem się tak gwałtownie, że przechodząca obok mnie starsza pani zmierzyła mnie podejrzanym spojrzeniem i odeszła. 

Muszę ją uprzedzić przed tymi typami. Ale nie dzisiaj. Nie chcę być namolny...

****

Następnego dnia, po skole odbywał się trening, zresztą jak co dzień. Poczułem, że każdy z drużyny patrzy na mnie z niepokojem. Nagle mnie oświeciło. Przywołałem na usta ogromny uśmiech i krzyknąłem:

- Na co czekacie? Gramy!

Na niektórych twarzach zobaczyłem ulgę, jednak podszedł do mnie Arcady.

- Noya, wszystko w porządku? - zapytał - Jesteś ostatnio... inny... Masz jakiś problem?

Reszta drużyny spojrzała ku nam.

Powiedzieć mu? O mojej przeszłości? ...nie... Na pewno nie teraz... Muszę ostrzec Nadiyę i dalej jakoś pójdzie... chyba...

- Nie, no co ty? - klepnąłeg go po przyjacielsku po ramieniu, chyba trochę za mocno - Grajmy, co? Dalej!

Od tego momentu byłem ciągle uśmiechnięty. 

Po treningu postanowiłem porozmawiać z Nadiyą.

- Cześć, przepraszam znowu, ale... chciałbym cię ostrzec przed tymi typami, no wiesz, tymi wielkimi siatkarzami. Nie chcę, żeby to brzmiało jakoś dziwnie, ale chyba już za późno... - uśmiechnąłem się - Po prostu uważaj.

Miałem wrażenie, jakby chciała jeszcze o coś spytać, ale przytaknęła i odeszliśmy w swoje strony...