Od Blue i Shade- CD od Minori/ CD od Alex

-Co robimy?- Spytał zdezoriętowany Arcady.

-Bawimy się w chowanego?- Spytała oburzona Blue.- Robimy plan działania tępaku!- Na te słowa Arcady wziął arkusz papieru i rozłożył go na dywanie.

-Kogo wtajemniczamy?- Spytał kapitan.

- Mnie, ciebie, Shade’a, Mike’a, Edgara i Mizukawę.

-Kto to Mike?- Spytał Arcady.

-Dziwny dwudziesto-latek. Jego specjalność to łuk.- Odpowiedziałam najzwyklejszym tonem.

-A do tego pięć dzieciaków...- Kapitan nie dawał za wygraną.

-Jeśli mam rację, a za zwyczaj ją mam, to Mizukawa też umie się bić. Ja i Shade...- Tu zawiesiłam głos.- No cóż, my też. Edgar jest całkiem silny. Jedyny żółtodziub to ty.- Powiedziałam słodko.

-Ale jestem od ciebie wyższy.- Wzruszył ramionami Arcady. Jak dotąd siedziałem cicho. Nagle powiedziałem.

-Blue, ty jedź do Mike’a i Edgara. My coś wymyślimy.

-Jesteś pewien? Z tobą nie mam problemu, ale Arcady to bezmózgowiec...- Odparła.

-Idź, idź!- Arcady pogonił dziewczynę.

// Zeskoczyłam z parapetu i puściłam się biegiem, prosto do domu Alex. Przebiegłam przez skrzyżowanie, poczym skręciłam w boczną ulicę. Po kilku minutach truchtu, stałam pod majestatycznym domem. Zauwarzyłam pokój Alex, a z tego co mówiła, jej brat mieszkał na poddaszu. Wspięłam się po parapetach i zapukałam w okno. Edgar właśnie pisał coś w zeszycie, a moje wparowanie sprawiło, że podskoczył lekko. Otworzył okno i pozwolił mi wejść. Kiedy zeskoczyłam z parapetu, przygwoździł mnię do podłogi. Zadał mi cios w głowę. Ku jego zdziwieniu, nie zareagowała.

-Boimy się?- Spytał złowieszczo.

-Musisz nam pomóc.- Odpowiedziałam, jakby był moim kolegą.

-Zapomnij.- Odparł i uderzył mnie w nogę.

-Jak nie przestaniesz, zemdleje, a w tedy nie dowiesz się prawdy.

-Jakiej prawdy?- Spytał zbity z tropu.

-Mogę wstać?- Spytałam przymilnie. Edgar mruknął coś pod nosem, poczym oddalił się w głąb pokoju.

- Alex jest porwana, przez Maxa. Mówiła, że jest na obrzeżach miasta którę zaczyna się na ‘’Ed’’. Powiedziała, że wiesz o czym mowa.

-Istotnie, wiem. A teraz idź i zapomnij o całej sprawie. Jutro Alex przyjdzie na trening.- Powiedział ostro. Czy jemu się wyobraża, że zostawię całą sprawę w jego rękach?

-Spadaj hipokryto!- Powiedziałam zimno.- Zebrałam kilku ochotników, więc albo idziemy razem, albo w ogóle tam nie idziemy!

-No dobra.- Westchnął ciężko.- Prowadź!- Wróciliśmy do domu Arcady’ego. Chłopaki przywitali Edgara, Shade zrobił to z przymusu. Widocznie pamiętał zajście przed szkołą.

-Dzwonię do Mike’a.- Powiedziałam im, poczym wystukałam jego numer.

-Halo?- Odezwał się zaspany głos.

-Śpisz?- Zdziwił się Shade.

-Nie, co ty! Przecież dzisiaj leci powtórka opery mydlanej!- Oburzył się Mike.

-Macie w dokumentach coś o Maxwellu? Jest spokrewniony z Lennoxami.

-Czekaj, niech skończą tę pieśń! Oni mają takie anielskie głosy.- Odparł Mike.

-Tak jak Arcady!- Powiedział Shade i wraz ze mną, zaczęliśmy wić się po podłodze ze śmiechu.

-Hej!- Krzyknął oburzony Arcady. Nagle usłyszeli głos Mike’a przez telefon.

-Zaraz będę, dzieciaki. Tylko podaj adres, Shade.- Po chwili namysłu, Shade podał dokładny adres, że aż Arcady się zdziwił. Czekali w napięciu. Nagle ktoś zapukał w okno. Był to Mike. Ubrany był w czarny kombinezon do trenowania.

-Trzeba opracować plan działania!- Powiedział Mike, po tym jak opowiedzieliśmy mu całą historię.

-Czy oni wiedzą, że jesteście mądrzy?- Spytał Mike.

-Tak, ale nie sądzę, że to ma jakieś znaczenie.- Powiedział obojętnie Shade.

-Ma, bo widzisz, możemy udać, że upuściliśmy plan na podłogę. Gdy oni znajdą plan, zaatakują nas z zaskoczenia- znają nasze pozycje. Ale jeśli plan będzie podrobiony to oni wpadną w pułapkę!

-Dobry pomysł, to powinno załatwić kilku z nich. Ale co z resztą?- Spytał zrezygnowany Arcady.

-Chyba nie doceniasz pełnoletniego obywatela!- Odpowiedział dumnie Mike.- Ja, Shade i Flo...Blue, załatwimy kilku! A wasza menadżerka ma jakiś plan! Z dobrym planem, jeden może wygrać z pięcioma!

-Napiszmy wszystko na kartce.- Zaproponował Edgar.

-Na początku, osoba A musi być porwana. Po drodze podrzuca fałszywy plan. Wrogowie nie wiedzą, że osoba ma na sobie kamerkę. Dzięki niej, widzimy co się z nią dzieje i gdzie jest! Reszta w tym czasie ukrywa się w restauracji, za rogiem. Po pięciu minutach, osoby: B, C i D, wchodzą do akcji: Wchodzą przez okno na trzecim piętrze, i wślizgują się do budynku. Trzecie piętro to poddasze, a wycięty na ukos sufit jest wypełniony metalowymi konstrukcjami i rurami. Z tego co powiedział nam Edzio, zwykle właśnie tam porywacze rozprawiają się z ofiarą. Dwadzieścia minut po tym jak B,C i D opuszczają kawiarenkę, do akcji wchodzą E i F. Oni na celu mają, by schować się w pomiestrzeniu na miotły, obok sali na trzecim piętrze. Kiedy przez dziurkę od klucza zobatrzą biegnących Karateków, czekają aż ci wejdą do sali, a kiedy zagrożenie ich ominie, biegną by ratować Alex, Lucy i osobę A.Jeśli koło więzienia zostało kilka karateków, walczą z nimi. Pomagają Alex i Lucy, tak aby te wydostały się z budynku, a kiedy to robią, członek F wraca z nimi do domu. Członek E, wraca na trzecie piętro i pomaga w walce z karatekami. Kiedy wróg jest pokonany, uciekmy przez okno. To by było tyle.- Podyktował Mike.

-A kto jest kim?- Spytał Shade. Mike odpowiedział mu, a Edgar zanotował to na kartce. Wyglądało to mniej więcej tak:

a.     Arcady

b.     Mizukawa

c.      Mike

d.     Edgar

e.     Shade

f.       Blue

-Czemu to ja jestem A?- Spytał nadąsany Arcady.

-Bo nie umiesz walczyć!- Powiedziałam zadziornie.

-Przynajmniej jestem od ciebie wyższy.- Odparł spokojnie Arcady.

-To właściwie zaleta!- Powiedział Mike.- Na przykład kiedyś jako maluch, Blue zgubiła się w tłumie, i nie mogła mnie znaleść.

-To rzeczywiście frajda.- Powiedział sarkastycznie Edgar.

-No dobra, dzwonimy do Mizukawy i umawiamy się na za godzinę pod tym budynkiem. Jednak najpierw bądź tak miły i podaj nam adres, Edgarze.- Powiedziałam. On napisał go na kartcę. Arcady wziął telefon i wystukał na klawiaturze numer mizukawy.

-Arcady?- Spytała ożywiona.

-Tak, spotkajmy się za godzinę w restauracji obok tego budynku, dobrze? Adres podam w SMS.- Powiedział.

-Dobrze.- Westchnęła Minori.- Pamiętajcie, by przedstawić mi plan i mnie w nim uwzględnić!

-Otrzywiście, już to zrobiliśmy!- Powiedział uradowany Arcady.

-No to do zobatrzenia!- Powiedziała spokojnie. Po rozłączeniu, wszyscy opuścili dom Arcady’ego, kierując się na przystanek autobusowy. Nagle na niebie ujrzeli pięknego i majestatycznego ptaka.

-To dama, mój sokół- Powiedział Mike.- Przywołam ją!- To powiedziawszy wyciągnął z kieszeni płaszcza wściekle czerwoną chustkę, poczym pomachał nią w powietrzu. Sokół nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

-Nieźle ją wyszkoliłeś!- Powiedział Edgar.- Umie także prosić i aportować?

-Oj, żebym to ja się na śmierć nie zaśmiał!- Oburzył się Mike. W końcu dama przyfrunęła do nas. Mike wyciągnął składaną klatkę ze swojej torby, poczym wpuścił tam zmęczonego ptaka.

-Nosisz klatkę w torbie?- Spytał zdziwiony Arcady.

-A ty nie?- Również zdziwił się Mike. W tym momęcie przyjechał autobus. Wsiedli do niego i ze zdziwieniem zobatrzyli, że są jedynymi pasażerami. W końcu dojechali na ulice, na której stała stara fabryka i ponura restauracja. Weszli do środka. O dziwo nie było tam Mizukawy, a oni spóźnili się o pięć minut.

-O nie! To moja wina!- Powiedział Mike.- Zapomniałem, że ustawiłem zegarek na późniejszą godzinę!

-Czyli mamy jeszcze całą godzinę!?- Wrzasnął kapitan.

-Jeśli to ci poprawi humor, to właściwie 59 minut...-Powiedział Mike.- To może coś zjemy? Ja stawiam!- Po chwili przyszła staromodna kelnerka.

-Co sobie życzycie?- Spytała szorstkim głosem.

-Może dałaby nam pani menu?- Zasługerowałam.

-Nie dysponujemy takim daniem.

-A jakim dysponujecie?- Spytał Edgar.

-Zaraz przyniosę menu, to sobie wybierzecie!- Powiedziała kelnerka.

-Co za kobieta!- Przewróciłam oczami.  Po chwili wróciła, z wymiętą i poplamioną kartką. Jak się okazało, restauracja nie dysponowała wieloma daniami, więc zamówili po herbacie. Po godzinie, do kawiarni weszła Minori. Podeszła do nas i przemówiła: